සිතුවිලි රුදාව

  ඇයි මම මේ ලිපිය ලියන්නේ? මම Facebook වල හෑලි ලියන්නෙක්. නමුත් දේශපාලනය සම්බන්ධයෙන් සාමාන්‍යයෙන් ලියන්නෙ නෑ. විශේෂයෙන්  ඡන්ද කාලෙක එලෙසින් අදහස් ප්‍රකාශ කරලම නෑ. නමුත් අද දවසේ මම වෙනසක් කරනවා. ලංකාව  මේ මොහොතේ පසු කරන්නේ ඉතාමත්ම සුවිශේෂී මොහොතක්. මේ මොහොත සම්බන්ධ ව, මගේ කියවීම දැන් සටහන් කොට තැබුවහොත්, කවුරු කියෙව්වෙ නැතත්,  එය මට පසුකාලීනව retrospective කියවීමකට හොඳයි. කෝච්චියේ කිහිප වතාවක් තැබූ සටහන් කිහිපයක් එකතු කොට, ජනාධිපතිවරණය පැවැත්වෙන අද දවසේ කෙසේ හෝ, පළමු ඡන්ද ප්‍රතිඵලය ලැබීමට ප්‍රථම මගේ බ්ලොග් සටහනක් ලෙස ප්‍රකාශ කරන්නටයි මේ උත්සාහය.  මම මේ ලිපිය ලියද්දී, ශ්‍රී ලාංකීය ජනතාව නම වැනි විධායක ජනාධිපතිවරයා තෝරා ගැනීම වෙනුවෙන් මේ මොහොතේ ඡන්දය ප්‍රකාශ කරමින් සිටිනවා. ඈත සිට වුවද මම මගේ ආදරණීය රටට සුබ පතනවා.  අප මතක ඇති කාලෙක අත් විඳ නැති විශාල පෙරලියක සේයා පෙන්වන මෙවර ජනාධිපතිවරණයේ උණුසුම සමාජ මාධ්‍ය ජාලා ගිනියම් කරමින්, එම මඟ නොහැරෙන තැනකට අපව පත් කරලා.  මා රටින් විප්‍රවාසීව සිටියත්,  මගේ දෙමව්පියන්, සහෝදර සහෝදරියන් සිටින්නේය ලංකාවේය. මම තවමත් ශ්‍රී ලාංකීය පුරවැසියෙක්. ලැයිස්තුවක්

( Written a week ago and published today which marks the first month since Anuruddha's untimely departure) Anuruddha, It has been three weeks since you departed. As I write this, the world around us is slowly adjusting to the harsh reality that you are no longer a part of it. A truth we must all bear as we move forward. With the emotional toll subsiding a bit, we find a moment to reflect on the unique circumstances surrounding your departure. On the 15th of September at 7:50 AM, you, the safest driver among us, were navigating an intersection when a speeding blue ute, ignoring red lights, collided with you with the full brunt of its engine at over 100 kmph. In that split second, the Subaru SUV we knew so well was transformed into an unrecognizable wreck. The mere sight of it gave instant indication of the fate of its driver. Not just a statistic on the news, but a cherished son, brother, father, husband and friend. Upon collision, the vehicle was so much in a terrible state and non

මේ සටහන කෝච්චි හෑල්ලක්. දැන් අපිට දවස් තුනක් වැඩට යන්න වෙනවා. Working from home මධුසමය සීමා කරලා 😊 මෙය මම මගේ ෆේස්බුක් පේජ් එකේ දාන ගමන් දිනියස් group එකෙත් දැම්මා. (පස්සෙ සිනමාවේදීන් පිටුවෙත් දැම්මා). ඒ හරහා මට මේ වගේ මත ගැන පොදුවේ බුකියේ මතවාද ගැන අප්ඩේට් වෙන්නත්, එයට මතවාදීව දායක වෙන්නත් ලැබෙනවා. බොහෝ දෙනෙක් මෙය කියවා ඉතා positive ප්‍රතිචාර ලබා දීමට අමතරව share කරලත් තිබුනා.   මගේ බුකි පිටුවෙ ඉන්නෙ බහුතරයක් මගේ වයසට කිට්ටු අය නිසාත්, ඒ අය අතර මට හිතවත්කම හරහා ලැබෙන ගෞරවය නිසාත් මගේ පේජ් එකේ තියෙන්නෙ ගෙදර ආලින්දෙ වගේ ශේප් කතිකාවක් 🤓 අර ගෘප් වලට ගියාම හන්දියෙ කඩේ වළ බහින කොල්ලො, බෝක්කු ගාව වෙන වැඩක් නැතුව ටෝක්ස් දෙන මිනිස්සු එක්ක ඔහේ කතා කරා වගේ ගතියක් දැනෙනවා. අනික selfish ලෙස මට මගේ ලියමන් වලට ඇලුම් කරන කිහිප දෙනෙක් හෝ මාව සොයා ගෙන එන්නත් ඒකෙන් අවස්ථාව උදා කරනවා. ඉදිරියේදී බිකිය වෙනුවට මේ බ්ලොග් එකේ වැඩියෙන් ලියන්නට හිතා ඉන්න නිසාත් මට එහෙම audience එකක් හැදෙන එක strategically ආයෝජනාත්මකයි. ඔන්න එහෙනම් හෑල්ල. අර ලින්ක් ටිකත් අන්තිමට ඇඩ කරන්නම්. ඒ හරහාත් මේක සෑහෙන ලෙසින් සමාජගත වුන

  ජෙහාන් රබර් වත්තට එන විටත් මල්දෙනිය අගමැතිතුමා එහි කලින්ම පැමිණ සිටියේය. මල්දෙනිය අගමැති කරන්නට, බෙල්ල ගසා යන මට්ටමේ මෙහෙයුම දියත් කලත්, ජෙහාන් සහ අගමැතිතුමා අතර මෙලෙසින් මුහුනට මුහුන හමුවීම සිදුවුනේ පසු ගිය වසර තුනටම, අතේ ඇඟිලි ගණනටත් අඩුවෙනි. ඒ දෙදෙනාගේම ආරක්ශාවටය. ඒ නිසා වහාම තමා හමුවෙන ලෙසට පැමිණෙන ලෙසින් කල ඉල්ලීම සුලු පටු නොවන බව ජෙහාන් දැන සිටියේය. "ජෙහාන්" මල්දෙනිය මද සිනාවක් පාමින් ජෙහාන්ව පිලි ගත්තේ සුපුරුදු ළෙන්ගතු කමිනි. තමන් හිර වුන හැම වෙලාවකම සහනයක් ලබා දුන්නේ කුලියට වන්දිභට්ට කම් කරන හෙන්චයියන් නොව, විටක තමන්ගේ වචනවලට එරෙහිව පවා කතා කරන, දඩබ්බර එහෙත් අතිශයින් ශුර සහ බුද්ධිමත් මේ මිනිසාය. එනිසා ජෙහාන්ගේ හමුවීම මල්දෙනියට ගෙන ආවේ අතිශය සොම්නසකි. මල්දෙනියගේ සිනාව තුල වුවද ජෙහාන් දුටුවේ විඩාබර වයසක පෙනුමකි. තමාගේ තාත්තාගෙ වයසේ මේ මිනිසා, අගමැති ධුරය ලබා සිටි පසුගිය වසර දෙකට, තුනට දෙගුණයකින් වයස ගියාවත්දැයි ජෙහාන්ට සිතින. "ජෙහාන්ට අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නෑනෙ මම දැන් ඉන්න තත්ත්වෙ. අපිට ගෙදර යන්න කියලා මිනිස්සු පාරට බැහැලා.. මගේම පිටේ නැගලා ජනාධිපති වෙච්ච මගේම

  අපේ පුතා මේ ලඟදි දවසක ලෙඩ වුනා... ටිකක් තදට ලෙඩ වුනා. ඇඳෙන් බහින්න බැරි ගානට, උණ, ඇඟේ වේදනාව, බඩේ අමාරු එක්ක එයා දවස් ගානක් ගත කරන හැටි බලා ඉන්න ඇත්තටම අමාරු වෙන ගානට. මගේ හාමිනේ නිදා ගත්තෙ පුතාගෙ ඇඳ ලඟ බිම, ඒ තමයි ‍ රැයේ ඕන වෙලාවක පුතා ඇහැරුනොත්, උණක් ගත්තොත් ඒ ඕන දේකට එසැනින් ක් ‍ රියාත්මක වෙන්න පුලුවන් වෙන්න. එලි වෙනකන් උණ බලන්න, කැඳ පොවන්න. ඔය මොකවත් නැතොත්, නළල සිප ගනිමින් ලඟට වෙලා ඔලුව හරි අත ගගා ඉඳලා පස්සෙන්දා වැඩටත් යනවා. තාත්තා කෙනෙක් විදියට මට පුලුවන් හැම දේම කලත්, ගෙවෙන හැම විනාඩියකම මට දැණුනෙ අපිට අම්මා කෙනෙක්ගෙ සෙනෙහස, කැපවීම ඉස්සරහා හැරෙන්න වත් පුලුවන්ද කියලා. මාත් එක්ක නිතර දොඩමලු වෙන නාඹර තරුන කොල්ලා, ලෙඩ ඇඳේදි පූස් පැටියෙක් වගේ හෙව්වෙ අම්මා විතරයි. දවසක් ඇය නිවසින් එලියට ගියේ පුතා ගැන ඇහැ ගහගෙන ඉන්න කියලා. ඒ වෙලාවෙ අම්මගෙ රාජකාරිය මට පැවරුනු නිසා මමත් හිටියෙ දේවකාරියක බර ඔලුවෙ තියන් වගේ. එකපාරට කොලුවා කෙඳිරි ගාන හඬ ඇහිලා මම ඒ පැත්තට (ගියා නෙවෙයි) දිව්වා. "තාත්තෙ, අම්මා කෝ?" කොලුවාගෙන් පලවෙනි ප් ‍ රශ්නෙ යොමු වුනා. අම්මා පොඩ්ඩකට එලියට ගියා, මොනවද ඕනෙ පුතේ ක